تفاوت بین لوله‌های UPVC و PVC

PVC و uPVC عمدتاً از یک جنس ساخته شده‌اند. پلی‌وینیل‌کلراید پلیمری است که می‌توان آن را گرم و قالب‌گیری کرد تا ترکیبات بسیار سخت و محکمی مانند لوله ایجاد شود. به دلیل خواص سفت و سخت آن پس از تشکیل، تولیدکنندگان اغلب پلیمرهای نرم‌کننده اضافی را با PVC مخلوط می‌کنند. این پلیمرها باعث می‌شوند لوله PVC انعطاف‌پذیرتر و عموماً کار با آن آسان‌تر از حالتی باشد که به صورت غیر نرم باقی بماند. این عوامل نرم‌کننده هنگام تولید uPVC - نام اختصاری پلی‌وینیل‌کلراید غیر نرم‌شده است - که تقریباً به سفتی لوله چدنی است، حذف می‌شوند.

برای اهداف نصب، لوله‌های PVC و uPVC معمولاً به یک شکل حمل می‌شوند. هر دو را می‌توان به راحتی با تیغه‌های اره مخصوص برش پلاستیک یا ابزارهای برقی طراحی شده برای برش لوله PVC برش داد و هر دو با استفاده از ترکیبات چسب به جای لحیم کاری به هم متصل می‌شوند. از آنجا که لوله uPVC حاوی پلیمرهای نرم کننده‌ای که PVC را کمی انعطاف‌پذیر می‌کنند، نیست، باید کاملاً به اندازه برش داده شود زیرا اجازه خم شدن نمی‌دهد.

لوله پی وی سی به عنوان جایگزینی برای لوله‌های مسی و آلومینیومی در آب غیر آشامیدنی استفاده می‌شود و جایگزین لوله‌های فلزی در خطوط فاضلاب، سیستم‌های آبیاری و سیستم‌های گردش آب استخر می‌شود. از آنجا که در برابر خوردگی و تخریب ناشی از منابع بیولوژیکی مقاوم است، محصولی بادوام برای استفاده در سیستم‌های لوله‌کشی است. به راحتی برش می‌خورد و اتصالات آن نیازی به لحیم کاری ندارد و در عوض با چسب بسته می‌شود و در صورت عدم اندازه دقیق لوله‌ها، کمی انعطاف‌پذیری ارائه می‌دهد، بنابراین لوله پی وی سی اغلب توسط تعمیرکاران به عنوان جایگزینی آسان‌تر برای لوله‌های فلزی انتخاب می‌شود.

استفاده از uPVC در لوله‌کشی در آمریکا چندان گسترده نیست، اگرچه دوام آن به آن کمک کرده است تا به ماده‌ی انتخابی برای لوله‌کشی خطوط فاضلاب تبدیل شود و جایگزین لوله‌های چدنی شود. همچنین اغلب در ساخت سیستم‌های زهکشی خارجی مانند ناودان‌های ناودان باران استفاده می‌شود.

تنها نوع لوله پلاستیکی که باید برای انتقال آب آشامیدنی استفاده شود، لوله cPVC است.